jueves, 21 de octubre de 2010

Vereda: ella erguida.

Que una simple vereda se cargue de vida
a su paso es ya un don apetecible. Ahora,
por ejemplo, voy por ella, voy descalzo,
voy empujando la medianoche, la luna
es el precipicio más clamoroso para ver,
veo que por ella el árbol más inmediato
es origen de acogida y sombra, voy
sacando de ese intermedio constante
el modo de rescindir los sueños incumplidos
sabiendo que una mano te acecha
amorosamente. Y más: distingo el enclave,
asemeja un cordón umbilical donde ella y yo
pertenecemos a esos años que ahora
se nos yerguen por tomar el paso.



Cançoneta incerta (Interpretado por Ariadna Savall)
(Josep Carner)

Aquest camí tan fi, tan fi,
qui sap on mena?
És a la vila o és al pi
de la carena?
Un lliri blau color de cel,
diu: -Vine, vine-.
Però: -No passis!- diu un vel
de teranyina.

¿Serà drecera del gosat,
rossola ingrata,
o bé un camí d'enamorat,
colgat de mata?
¿És un recer per a adormir
qui passi pena?
Aquest camí tan fi, tan fi,
qui sap on mena?

¿Qui sap si trist o somrient
acull son hoste?
¿Qui sap si mor sobtadament,
sota la brosta?
¿Qui sabrà mai aquest matí
a què em convida?
I és camí incert cada camí,
n'és cada vida.